De olie

Om te beginnen mijn welgemeende excuses dat ik zo lang niks geschreven heb. Elke avond als ik in bed lag nam ik me voor om de volgende dag een stukje te schrijven, maar het kwam er maar steeds niet van. Aan de andere kant heb ik na zo’n lange tijd wel genoeg stof om er iets leuks van te maken.

Het was fijn om een weekje thuis te zijn in de kerstvakantie. Vlak voor kerst is er iets gebeurd wat mijn feestvreugde enorm heeft doen zakken (ik neem aan dat de meeste van jullie weten waar ik het over heb), dus ik had het echt even nodig om in een vertrouwde omgeving te zijn en weer een beetje ‘op te laden’. De kerst zelf, die ik nog in Noorwegen heb doorgebracht, was gezellig, maar toch niet zo spectaculair als de hele advent ernaartoe deed vermoeden. Ik heb het idee dat de Noren de periode vóór kerst zo groots maken dat de daadwerkelijke kerstdagen alleen maar kunnen teleurstellen en dat alles in een grote anticlimax eindigt. Toch was het leuk om mee te maken. ’s Ochtends werd ik (let wel, om 7 uur) wakker gemaakt door een hyperactieve Fabian en Philip. Voordat ze op mijn deur klopten, hoorde ik door de muur Bas tegen hen zeggen: “Zeg maar: ‘Eva, de kerstman is geweest.’” *BONK BONK* *deur wordt opengegooid* “EVA, DE KERSTMAN IS GEWEEST!” Heerlijk, zo wakker worden.
We hebben rustig ontbeten (Fabian en Philip met alleen snoep, want Ingvild vertelde dat er één dag per jaar is waarop kinderen zoveel snoep mogen eten als ze willen en dat is kerst), daarna zijn we buiten in de sneeuw gaan spelen en om 12 uur was het tijd voor, jawel dames en heren, geloof het of niet: rijstepap. Een lange Noorse traditie, warme rijstepap met kaneel, boter en suiker erin eten en limonade erbij drinken tijdens kerst. En ze eten het niet alleen om de traditie in ere te houden, ze smullen er echt van. Bij het kerstfeestje van mijn koor, Ten Sing, werd er als traktatie ook pap geserveerd en terwijl ik met moeite mijn bord naar binnen zat te werken, gingen de anderen steeds nieuwe porties halen.
’s Middags zijn Fabian, Felix, Ingvild en ik naar de kerk hier in Fevik geweest. Dat was een leuke ervaring, de mis was helemaal gericht op kinderen, met veel muziek en gezelligheid. Om 5 uur kwamen de vader van Ingvild en haar broer en begon het kerstdiner. Dat duurde alleen niet langer dan een kwartiertje, want daarna werden we van tafel getrokken door Fabian en Philip, die hun cadeautjes niet langer ongeopend onder de kerstboom konden laten liggen. De rest van de avond ging op aan het uitpakken, totdat de hele kamer bezaaid was met cadeaupapier. Nogmaals, ik heb het erg naar mijn zin gehad, maar ik moet zeggen dat ik er wel iets meer van verwacht had.
Ik heb alles uit mijn weekje thuis gehaald wat erin zat. ‘Coppelia’ van Het Nationale Ballet gezien in Het Muziektheater, naar Noodlanding Classic in Paradiso geweest, uit eten met Farbod, Gina en Hester en een geweldige Oudjaarsavond bij Erik thuis. Het was moeilijk om overal weer afscheid van te nemen, maar toch zag ik er helemaal niet tegen op om weer terug naar Fevik te gaan. En ik werd weer met open armen ontvangen: Fabian en Philip kwamen naar beneden gerend en stortten zich allebei tegelijk op me en Ingvild zei: “Welkom thuis.”

Als ik dacht dat niks me meer kon verbazen over de Noren na de rijstepap en de zelf meegebrachte alcohol, dan had ik het mis. Twee weken geleden heb ik namelijk kennis gemaakt met een nieuw element van de Noorse cultuur: het langlaufen. Bas en Ingvild hadden het er al een tijdje over dat ze wilden gaan langlaufen met de jongens en twee weken geleden zijn we, samen met Arne, naar een plek hier de buurt gereden, die helemaal ingericht is voor de langlaufers. De parkeerplaats was helemaal vol en langs de weg stonden ook nog een paar honderd auto’s geparkeerd. Op zondagmiddag gaan ALLE Noren namelijk langlaufen. Dat is voor hen de normaalste zaak van de wereld. Zondagmiddag, lekker fris winterweer, een zonnetje aan de hemel (of een sneeuwstorm, het maakt allemaal niet uit, dan kleden ze zich gewoon wat dikker aan), kortom: we gaan langlaufen met het hele gezin. Iedereen gaat mee; de kinderen die nog niet kunnen lopen worden in een soort sleetje, dat met een touw vastgebonden is rond de middel van de ouders, meegetrokken achter de ski’s. De honden rennen mee aan de lijn. Rugzak met warme chocolademelk en worstjes op de rug en hup, daar gaan we, vooruit door de sneeuw. Ik stond er met open mond naar te kijken; ongelooflijk hoe fanatiek ze zijn. Ingvild vertelde dat langlaufen door de Noren wordt gezien als een stevige wandeling maken, gewoon lekker genieten van de prachtige natuur en het winterweer. En ze doen het dus allemaal. Ik had het er met Synne over en zij vertelde dat op haar basisschool ze eens in de zoveel tijd een ‘buitenluchtles’ hadden, en dat betekende steevast dat ze gingen langlaufen. Het kwam niet eens bij de leraren op dat er misschien leerlingen waren die geen ski’s hadden, want iedereen heeft ski’s hier. Ik trouwens nu ook. Ja, echt waar, ik ben er ook aan begonnen. Vorige week mocht ik de ski’s van de buurvrouw lenen en zijn we in het bos achter ons huis gaan langlaufen. Ik heb maar één keer in mijn leven op ski’s gestaan, toen ik 8 jaar was en bovendien was dat naar beneden skiën, niet langlaufen. Toch ging het eigenlijk meteen goed, het voelde zo lekker om te bewegen in de kou en ik voelde me zo stoer na afloop. Bij één steil stukje naar beneden ging het even mis, ik gleed uit en viel op mijn kont in de sneeuw en het was ontzettend moeilijk om weer op te staan met die twee stokken in mijn hand en die gigantische dingen aan mijn voeten. Na drie pogingen lag ik slap van het lachen in de sneeuw en Ingvild stond me beneden de heuvel aan te moedigen. Uiteindelijk is het toch gelukt.
Van het weekend zijn we voor mij eigen ski’s gaan kopen; Fabian neemt die over als hij uiteindelijk mijn schoenmaat krijgt (wat niet lang zal duren, met mijn maatje 36…), maar zolang ik hier ben zijn ze van mij! Geweldig. We zijn samen met Arne weer een skitocht gaan maken. Middenin het bos zijn we gestopt en heeft Arne een vuurtje gemaakt, waarboven we worstjes hebben gegrild en warme chocolademelk die we mee hadden genomen gedronken. Hoe vet is dat? Volgens mij kan je iets ‘Noorsers’ niet meemaken.

Verder heb ik nog steeds heel veel lol met het Felixmannetje elke dag. Het is zo’n heerlijk ventje. Altijd als hij in de buggy ligt of in zijn stoeltje zit en ik zoek zijn blik en glimlach, dan kijkt hij me even aan en daarna krullen zijn lippen omhoog en lacht zijn hele gezichtje. Daar word ik zo gelukkig van.
Hij is ook een grote eter. Alles gaat erin, het liefst in grote hoeveelheden. Ingvild en Bas noemen hem een ‘bodemloos vat’, omdat hij nooit genoeg heeft. Zelfs al heeft hij twee boterhammen en een banaan gehad, zodra hij meer eten ziet gaat hij een soort piepgeluidjes maken, met zijn uitgestrekte armpjes zwaaien en wild met zijn beentjes trappelen in een poging zijn stoel dichter bij het eten te krijgen. En als het niet snel genoeg gaat, dan maakt hij gewoon eventjes iets meer geluid, net zo makkelijk.
Wat ook geweldig is is dat hij graag zijn eten met mij deelt. Als hij bijvoorbeeld stukjes appel aan het eten is, dan pakt hij op een gegeven moment een stukje, strekt zijn armpje uit en duwt het in zijn vuistje fijngeknepen stukje naar mijn mond, terwijl hij ingespannen wacht of ik het op zal eten.

Maar ook Fabian en Philip zijn geweldig. Af en toe kunnen ze enorm lastig en ondeugend zijn, maar ik heb ook heel veel lol met ze. Kinderen zijn zo geweldig goed in zeggen waar het op staat. ‘State the obvious’, zeg maar. Vorige week was ik een avond alleen met Felix en Philip. Felix zat nog in zijn babystoel en wilde daar heel graag uit; hij was keihard aan het huilen en schreeuwen. Ik probeerde nog even snel eerst de tafel af te ruimen voordat ik hem eruit zou halen. Philip zei toen plotseling, heel rustig, dwars door Felix’ geschreeuw heen: “Eva, han gråter.” (“Eva, hij huilt.”) Goh Philip, je meent het.
En gisteren werd ik door Fabian geroepen, omdat hij iets wilde laten zien. Ik was nog even met iets anders bezig, dus ik riep: “Ja, ik kom eraan!” Eén minuut later volgde er: “Eva, hvorfor kommer du ikke da?!” (“Eva, waarom kom je dan niet?!”). Als je denkt dat je als volwassene kinderen dingen kunt wijsmaken dan kun je dat mooi schudden. Ze zien dwars door je heen. :)

Om een lang verhaal kort te maken: ik ben nog steeds heel erg gelukkig hier. En ik weet nu dat het gezin ook gelukkig is met mij. Toen ik van de week samen met Ingvild in de auto zat, begon ze erover dat ze zo blij met me zijn, dat ik zoveel voor ze doe. Ik was volgens haar ‘de olie die hun gezinsleven doet draaien.’ Daar word ik heel erg blij van en het geeft mij energie om zo door te gaan.


Liefs voor jullie allemaal!