Supernanny

Jongens, ik ben teleurgesteld in jullie. Maar één van jullie is erin geslaagd de goede vertaling van ‘Skjonnheten og Udyret’ uit te vogelen. De winnares is Nikki. Zij wist als enige dat het het sprookje ‘Belle & Het Beest’ (‘Beauty & The Beast’) was. In ‘Skjonnheten’ kun je, met een beetje inspanning, het woord ‘schoonheid’ herkennen. ‘Udyret’ was misschien iets lastiger, maar ‘dyr’ is het Noorse woord voor ‘dier’ en met een ‘u’ ervoor wordt het dan zoiets als ‘ondier’. Nou ja, misschien was hij toch moeilijker dan ik dacht… Maar goed, we gaan met Allegro Ballettstudio dus ‘Belle & Het Beest’ opvoeren. De voorbereidingen zijn al in volle gang. Ik heb er heel erg veel zin in.

Mijn tijd hier in Noorwegen loopt alweer langzaam tegen het einde. Het klinkt stom en cliché, maar ik kan bijna niet geloven hoe snel alles is gegaan. Toen ik in november aankwam leek het een eeuwigheid voordat ik weer terug naar Amsterdam zou verhuizen, maar nu realiseer ik me dat zes maanden eigenlijk helemaal niet zo lang is. Aan de andere kant is het feit dat ik de tijd zo snel voorbij vind gaan ook wel een goed teken: het betekent tenslotte dat ik het naar mijn zin heb! En inderdaad, dat heb ik nog steeds, héél erg zelfs. Waarom?
- Ik heb nu twee heel goede vriendinnen hier, Kjersti en Cecilie, waarover ik in mijn vorige stukje al wat schreef. Gisteravond zijn ze hier op bezoek geweest terwijl ik een avondje moest oppassen en ik heb een superleuke avond gehad; we hebben een geweldige klik met z’n drieën. Dit zijn blijvende vriendinnen, dat voel ik nu al aan.
- Vandaag heb ik met TenSing opgetreden in de kerk in Grimstad. Het is een prachtig, bijzonder kerkgebouw en het voelde geweldig om daar te zingen. Ook heb ik nu een echte Noorse kerkmis mee kunnen maken en de doopceremonie van een klein baby’tje.
- Volgend weekend zijn in Noorwegen de Dansens Dager (‘Dagen van de Dans ‘) en ter ere daarvan zijn er door het hele land optredens en shows op straat. Ter ere daarvan gaan we met Allegro in de buitenlucht vóór het theater van Grimstad optreden.

Er zijn echter ook een paar iets minder leuke dingen gebeurd de afgelopen weken. Allereerst is kleine Felix vorige week plotseling erg ziek geworden. Vrijdag twee weken geleden begon hij met overgeven en had hij diarree. We gingen er allemaal van uit dat het misschien gedurende het weekend zou aanhouden en dan weer voorbij zou zijn, maar hij had het hele weekend lang amper gegeten. Die maandag werd een rampzalige dag voor hem. Hij kon op een gegeven moment echt helemaal niks meer binnenhouden. Alles, zelfs alleen een beetje water, kwam er meteen weer uit en daardoor was hij zo slap als een vaatdoek; af en toe zette ik hem even op zijn voeten en dan zakte hij meteen door zijn knietjes en legde zijn hoofdje op de grond. Het was echt zo hartverscheurend om te zien. Na die dag vonden Bas en Ingvild dat het te lang duurde en hebben ze hem mee naar dokter genomen. Dat is een heel erg goede beslissing geweest, want hij bleek helemaal uitgedroogd en verzwakt te zijn doordat hij alles dus meteen weer uitkotste. Hij is opgenomen in het ziekenhuis zodat hij gevoed kon worden door een slangetje in zijn neus. Na twee dagen mocht hij weer naar huis. De eerste dag thuis was hij nog steeds wat slapjes en niet zijn opgewekte, vrolijke zelf, maar gelukkig ging het heel snel beter met hem. Nu eet en drinkt hij weer als een bootwerker, zoals voorheen. Alles is dus goed afgelopen en de dokters leken niet ongerust, ze zeiden dat dit vaak voorkwam bij baby’s. Maar het is wel een geluk geweest dat we besloten hadden om hem naar de dokter te brengen, want hij was dus enorm verzwakt. Arme Felix.

Afgelopen weekend zijn Bas en Ingvild samen een weekendje weg geweest naar Stavanger, een stad in het westen van Noorwegen, op zo’n vier uur rijden hiervandaan. Synne en ik hebben samen op de drie jongens gepast. Alles begon heel erg goed. Vrijdagnacht hebben Fabian en Philip bij morfar (=opa) gelogeerd, dus die avond moest ik alleen op Felix passen. Synne’s bus zou pas om half elf in Grimstad aankomen, dus had ik Cecilie uitgenodigd om na haar werk langs te komen. Een hele leuke avond, eerst met Cecilie, en wat later met Synne. We zijn maar niet al te laat naar bed gegaan, omdat we vreesden dat Felix ons hoogstwaarschijnlijk niet erg lang zou laten uitslapen op zaterdagochtend. Hij heeft wel een uur langer geslapen dan normaal, pas (al?) om acht uur kwam er geluid uit zijn kamer en moest ik eruit om hem een flesje melk te geven en aan te kleden. Het was echter prachtig weer en zowel Synne als ik vonden het eigenlijk best fijn om voor de verandering eens vroeg op te zijn op zaterdag. We zijn na het ontbijt met Felix naar buiten gegaan, hebben met hem gespeeld en een wandelingetje gemaakt. Hij vond al die aandacht natuurlijk fantastisch. In het begin was hij een beetje wantrouwig tegenover Synne (dat is hij overigens tegenover iedereen die hij niet kent, het lag niet aan haar), maar al heel snel was het ijs gebroken en wilde hij steeds geknuffeld worden door haar en met haar spelen. Tegen één uur ’s middags werden Fabian en Philip door morfar thuisgebracht. Felix lag toen zijn tukje te doen, dus we hebben die tijd gebruikt om Noorse wafels te maken als lunch. Toen Felix wakker was geworden hebben we de wafels en wat te drinken ingepakt, alle jongens hun jas aangetrokken en zijn we naar het strand gelopen. Ik liep met de buggy met Felix erin en Philip staand op een platformpje ervoor, terwijl Synne achter Fabian aanrende die op zijn fiets zat. Een kwartier later zaten Synne en ik in de zon op het strand, zat Felix op Synne’s schoot terwijl hij tevreden van de wafels smulde en waren Fabian en Philip heerlijk in het zand aan het spelen. Het was zo’n gelukkig, geweldig moment. Synne was geniaal met alle drie de jongens, het was zo fijn om haar als hulp te hebben. Ze voelde elke situatie haarfijn aan en wist er op in te spelen. Toen de jongens wat gedurig aan het worden waren zijn we terug naar huis gegaan en hebben we pasta gemaakt. Eten met Fabian, Philip en Felix is elke dag een nieuwe uitdaging, maar gelukkig ging de pasta er wel in. Na nog een halfuurtje BarneTV hebben we de oudsten naar bed gebracht, Felix lag er om zeven uur al in. Blijkbaar waren ze behoorlijk uitgeput van bijna een hele dag buiten zijn, want om kwart over acht was het helemaal stil. Synne en ik waren trots op onszelf, het was een succesvolle, leuke dag geweest en we waren een geweldig team samen. We hebben de avond lekker op de bank doorgebracht, met thee en snoep. Wat we alleen niet wisten was dat alle ellende tot in de nacht op zich liet wachten…
Om half twaalf besloten we naar bed te gaan, we waren allebei doodop. Net toen we bezig waren op te ruimen, hoorden we gestommel boven. Philip bleek nu buikgriep te hebben. Wat ik die nacht allemaal heb moeten opruimen en schoonmaken, daar denk ik het liefst niet meer aan terug; jullie kunnen je er vast wel wat bij voorstellen. Ik heb uiteindelijk 3,5 uur geslapen. Wat een vreselijke nacht zeg.

Ik vind het wel ‘safe to say’ dat ik nu officieel alles heb meegemaakt wat je met kleine kinderen kunt meemaken. En ik heb me gered! Daar ben ik best een beetje trots op, ja.