Mixed feelings

Ja, ze zijn aangebroken. De laatste twee weken van mijn au pairbestaan in huize Van den Beld. Ik kan het zelf nog nauwelijks geloven. En er is weer een hoop gebeurd sinds mijn laatste update.

Laat ik maar beginnen met een nieuwe echte Noorse belevenis: 17 mei! Voor de leken onder ons: 17 mei is de nationale feestdag van Noorwegen. Er wordt gevierd dat Noorwegen op 17 mei 1814 zijn (haar?) grondwet kreeg. Ik ging er in eerste instantie vanuit dat het wel zoiets als Koninginnedag zou zijn in Nederland, maar het tegendeel bleek waar. Het is niet te vergelijken met hoe wij onze nationale feestdag (is het dat eigenlijk nog wel?) vieren. Hier in Noorwegen is het dan wel een feestdag, maar de viering is toch behoorlijk formeel. Iedereen kleedt zich keurig aan, het overgrote deel van de bevolking ook echt in de traditionele Noorse kledij, genaamd bunad. Oude mensen, kleine kinderen, maar ook jongeren zag je in de allermooiste varianten van deze bunads. Ik vond het geweldig om te zien en baalde er stiekem een beetje van dat ik niet ook zo'n jurk had. Ik was wel tevreden over mijn outfit. Van Cecilie had ik een marineblauwe jurk geleend, daaroverheen droeg ik een kort wit vestje en op dat vestje had ik een broche van de Noorse vlag gespeld. Blauw, wit, rood in de kleuren van de Noorse vlag dus. Fabian, Philip en Felix waren alledrie ook gehuld in hun jongensbunads; een prachtig gezicht.
We zijn 's ochtends naar Grimstad gegaan om mee te lopen in de optocht van alle crèches en scholen hier in de buurt. Ik keek mijn ogen uit; het zag zwart van de mensen! Grimstad is normaal een ongelooflijk rustig plaatsje, dus dit was wel even wat anders. Vrolijk zingen liepen we achter het spandoek van Tykkåsen Barnehage, de crèche van Fabian en Philip (en binnenkort ook Felix, want zijn au pair verhuist weer terug naar Nederland…). Het was leuk om mee te maken, maar de tweede optocht waar ik ben meegelopen, wat later op de dag, was echt de moeite waard. Dat was een optocht van alle verenigingen en clubs in en om Grimstad. Ik ben met Allegro Ballettstudio mee gegaan. Alfhild, mijn dansdocente, liep tussen ons door met een grote ghettoblaster op haar schouders (een loodzwaar ding; ze verdient echt een medaille) waaruit keiharde muziek galmde en wij moesten al dansend door de straten van Grimstad lopen. Het was supergezellig. Maar, nogmaals, het is niet te vergelijken met de uitbundigheid van Koninginnedag.

Afgelopen weekend was het na een lange periode van voorbereiding tijd voor de dansvoorstellingen met Allegro Ballettstudio. Skjønnheten og Udyret, in Grimstad Kulturhus. Ik keek er ontzettend naar uit; dit jaar liep ik natuurlijk de voorstelling met Van den Ende (mijn balletschool in Amsterdam) mis, terwijl ik daar al sinds mijn zesde dans, dus dat vond ik erg jammer. Maar nu heb ik toch voorstellingen gedanst!
Het is een groot succes geworden. Ik hou van dat 'theaterleven': hangen in de kleedkamer, opmaken, kostuums aantrekken, samen zenuwachtig en gestresst zijn, maar alleen maar op een positieve manier; het is zo'n heerlijk gevoel en schept zo'n band met je mede-dansers.
De opzet van de voorstelling was precies hetzelfde als de voorstellingen bij Van den Ende: één groot verhaal, waar alle verschillende dansgroepen een rol in vertolken door middel van hun dans. Met mijn klassieke les dansten wij op 'Human Again' uit de Disneyfilm (http://www.youtube.com/watch?v=FEGOLMP3wxY). Tijdens de les was onze dans nog behoorlijk chaotisch en we maakten ons allemaal nogal zorgen of het wel goed zo komen bij de voorstelling. De eerste twee keer ging het niet echt geweldig, maar bij de derde voorstelling waren we al een stuk meer geroutineerd en zag het er best goed uit, geloof ik. Met de streetjazz/hiphoples speelden we de vrienden van Gaston (= de populaire jongen van het dorp, die verliefd is op Belle), die het opnemen tegen het Beest en de betoverde kaars, klok en theepot (wie hier niks van snapt heeft waarschijnlijk 'Belle & Het Beest' nooit gezien - de rest zal me denk ik wel begrijpen). We moesten aan het begin van onze dans ook een klein stukje acteren en dat was een leuke ervaring, dat had ik nog nooit eerder gedaan. Er wordt bij Allegro Ballettstudio sowieso veel meer aandacht besteed aan acteren bij het dansen dan bij mijn balletschool thuis. Dat was ook duidelijk te zien bij de hoofdrolspelers; allemaal zaten ze helemaal in hun rol en kwamen ontzettend overtuigend over. (Voor geïnteresseerden, via mijn Facebookpagina kun je een filmpje bekijken van onze streetjazzdans)

Het is de laatste twee weken prachtig weer geweest in Fevik. Vorige week was het zelfs zo warm dat de jongetjes in de tuin met water hebben gespeeld en we elke avond op de veranda hebben gegeten. Helaas is er wel iets naars gebeurd. Omdat het dus zulk mooi weer was, kreeg ik om half 9 's avonds nog een smsje van Kjersti of ik zin had om nog een stuk te gaan fietsen. Het was een heerlijke avond, helemaal windstil en nog erg warm, dus natuurlijk had ik zin. Ik had me snel verkleed en ben op de fiets gesprongen. We waren nog geen tien minuten aan het fietsen toen ik om nog steeds onverklaarbare redenen de controle over mijn fiets kwijtraakte, recht voorover tuimelde en keihard op mijn kin op de grond knalde. Ik snapte er helemaal niks van; het ene moment was ik nog tegen Kjersti aan het praten, het andere moment lag ik op de grond. Paniek, paniek, natuurlijk, ik had een grote wond op mijn kin die enorm bloedde, dus ik zat binnen een paar seconden helemaal onder het bloed. Bovendien had ik heel veel pijn aan mijn kaken en bij mijn oren door die keiharde klap op het asfalt. Ik was erg in shock en had Kjersti, die ook enorm geschrokken was, maar even het heft in handen laten nemen. Zij belde Ingvild om te vertellen wat er gebeurd was. We werden gelukkig meteen geholpen door mensen die het hadden zien gebeuren. Zij hebben ons naar Kjersti's huis gereden en vanaf daar heeft haar moeder ons naar de Eerste Hulp gebracht. Ik zag er verschrikkelijk uit met al dat bloed, maar dat was ironisch genoeg eigenlijk een voordeel, want daardoor kreeg ik voorrang en werd ik al na 5 minuten geholpen. Er zat een gigantische wachtrij in de wachtkamer, dus ik zou anders waarschijnlijk de hele nacht daar hebben moeten wachten (het was al tegen tienen toen aankwamen).Nog steeds was ik in een soort trance, ik liet alles maar gewoon gebeuren en handelde op de automatische piloot. Gelukkig kreeg ik een fantastische dokter. Een lieve, jonge vrouw, die heel goed Engels sprak en rustig en kalm was, waardoor ik zelf ook weer een beetje kalmeerde. Ze heeft me maar liefst tien hechtingen in mijn kin gegeven. Dat was voor mij een geheel nieuwe ervaring, ik was nog nooit eerder verdoofd en gehecht, maar ik liet alles gewoon over me heenkomen. Kjersti en haar moeder hebben me daarna weer thuisgebracht. Pas toen ik thuiskwam en Ingvild zag kwamen de emoties naar boven. Ik was even helemaal overstuur, maar Ingvild was heel erg lief en heeft me goed getroost. De volgende dag hoefde ik niet te werken en kon ik een beetje bijkomen. Ik had nog steeds heel veel last van mijn kaken, de eerste paar dagen kon ik nauwelijks kauwen, mijn schouders deden pijn van de val en mijn scheenbenen waren bont en blauw. Ik voelde me ook eigenlijk zo stom. Sinds mijn vierde fiets ik bijna elke dag en dan maak ik zo'n belachelijke val. Ik probeerde ook steeds om te reconstrueren wat er nou gebeurd was, maar het is me nog steeds niet duidelijk. Ik vermoed dat ik per ongeluk één van de handremmen heb ingedrukt in plaats van alletwee tegelijk en dat ik daarom voorover sloeg. Maar ik weet het niet zeker.

Gisteren zijn mijn ouders weer naar huis gegaan. Ze zijn een week lang hier geweest, terwijl familie Van den Beld op vakantie was op Mallorca (leuk om te vermelden: in het Noors zeg je niet 'Majorca' maar echt 'MaLLorca'…). Heel fijn om hen hier te hebben. We hebben woensdag een kort tochtje gemaakt naar Stavanger, aan de westkust van Noorwegen. Ongeveer vier uur rijden hier vandaan. Een prachtige autoreis, je zag het landschap om de tien minuten veranderen. Mooie, wilde natuur, hoge bergen en natuurlijk de fjorden. Het was heel leuk om weer een totaal ander deel van Noorwegen te ontdekken.

En nu ga ik morgen mijn eennaarlaatste werkweek in. Nog maar tien dagen in totaal passen op mijn Felixmannetje, nog maar twee weken samen met mijn au pairfamilie en mijn Noorse vrienden. Het is zo'n raar gevoel. Natuurlijk vind ik het ook fijn om weer terug naar mijn familie en vrienden in Amsterdam te gaan, maar ik heb hier nu ook een leven opgebouwd en het is moeilijk om dat weer achter te laten. Ik merkte gedurende deze week dat het gezin om vakantie was al dat ik hen miste. Allemaal, maar vooral Felix. Niet geheel onlogisch, ik breng tijdens de werkweek elke dag acht uur met hem alleen door. Dan kan het niet anders dan dat ik aan hem ga hechten.
Gemengde gevoelens dus, over mijn thuiskomst. Nogmaals, ik kijk er naar uit om weer thuis te zijn en aan mijn studie te beginnen in september (geschiedenis aan de UvA), maar toen mijn vader me van de week vroeg of ik twee maanden langer hier in Noorwegen ook had volgehouden, hoefde ik niet lang na te denken over het antwoord.