Over de Noren niks dan goeds...

Terwijl ik met Felix op de grond aan het spelen ben, zie ik plotseling dat het buiten stralend weer is geworden. Een echte lekkere winterdag, koud, maar een helderblauwe hemel. Nadat ik Felix eerst in zijn pakje en daarna in de buggy heb gewurmd, duw ik hem voor me uit de deur uit. We gaan lekker wandelen. Op een gegeven moment komt er iemand in tegengestelde richting aanlopen. Is vast ook aan het wandelen. Leuk, denk ik. Als we elkaar naderen, ontmoet ik zijn/haar blik, lach beleefd en zeg vrolijk, met mijn beste Noorse uitspraak: “Hei.” Om vervolgens straal genegeerd te worden.

Dit is één van de vele voorbeelden die ik kan geven als ik het over rare trekjes van de Noorse bevolking heb. De afgelopen weken heb ik al aardig wat ‘Noorse ervaringen’ gehad en het leek me leuk om die eens voor jullie op een rijtje te zetten en te analyseren. Laat ik om te beginnen zeggen dat de Noren eigenlijk hele lieve en beleefde mensen zijn (dat weet ik, want ik heb hier veel leuke en lieve mensen ontmoet), ze laten het alleen op een, naar ons toe, vreemde manier blijken. De standaard is hier om elkaar vooral niet in de weg te zitten. Doe jij nou maar gewoon lekker je eigen ding, wat anderen doen moeten zij zelf weten. Als je de Italiaanse of Spaanse gastvrijheid en openheid gewend bent, dan komen Noren enorm introvert en koud over, maar dat is simpelweg omdat zij op een totaal andere manier beleefd zijn: ze willen je niet lastig vallen of zich opdringen. Ik heb het hierover vaak met Bas, ook een Nederlander die in Noorwegen woont, en samen kwamen we tot het volgende voorbeeld: Als je in Italië onverwachts bij iemand aanbelt en het is etenstijd, word je onmiddellijk gevraagd om mee te eten. Als je in Nederland onverwachts bij iemand aanbelt en het is etenstijd, word je gevraagd om later terug te komen, want ‘we zijn nu aan het eten.’ En in Noorwegen bel je niet onverwachts bij iemand aan, en al helemaal niet rond etenstijd.

Dit is uiteraard wat zwart-wit en overdreven geschetst, maar hopelijk krijgen jullie zo wel een beetje een idee wat ik bedoel. Je moet dus net wat meer ‘moeite’ doen om tot de Noren door te dringen. Maar als je dan als Nederlander door die gesloten houding weet heen te breken (want God, wat zijn wij Nederlanders toch charmant en beleefd), dan blijkt er achter die houding een hartstikke gezellig persoon te zitten. Ik vind dat aftasten wel grappig en interessant, maar ik kan me goed voorstellen dat veel buitenlanders het als irritant kunnen ervaren.

Arne, de vader van Ingvild is een goed voorbeeld van een lekker Noorse Noor. Hij is echt een lieve man, maar hij kan je soms hele directe vragen stellen of dingen zeggen waardoor je je wat ongemakkelijk gaat voelen. Een paar weken geleden waren we bij hem thuis op bezoek en Bas dacht iets leuks te vertellen, dat hij de volgende dag naar Oslo zou gaan. Dus hij zei (in het Engels, want we praten meestal Engels als er Noren bij zijn, zodat niemand zich buitengesloten voelt): “I’m going to Oslo tomorrow.” En het eerste wat Arne zei was: “Why?” Niet iets van “Goh, wat leuk” ofzo, nee hoor. En later wilde hij mij wat jus aanbieden voor over mijn aardappels en hij zei: “Here Eva, have some of this, then you can get a bit fatter.” Ehm… subtiel? Maar het leuke is dus dat hij er totaal niks onaardigs mee bedoelt, het is gewoon zijn karakter, zijn manier van doen.

Nog een voorbeeld. Vorige week ben ik een weekend bij Synne geweest (geweldige tijd gehad. Ik heb al haar vrienden van school leren kennen tijdens een feestje en het waren echt superleuke, relaxte mensen). Zondagavond moest ik met de bus terug naar huis. Toen ik met mijn grote rugzak door het veel te smalle gangpad van de bus liep, op zoek naar een lege plaats, bleef ik met een lus van de rugzak haken aan een armleuning. Dus ik stond daar te trekken en te vechten om hem weer los te krijgen, terwijl er overal om me heen mensen naar me zaten te kijken, en NIEMAND schoot me te hulp. Echt ongelooflijk, zelfs de persoon die op de stoel zat waar die armleuning bij hoorde bleef gewoon op zijn kont zitten en staarde me een beetje aan.

En de grootste cultuurshock: in Noorwegen neem je naar feestjes je eigen fles of sixpack alcohol mee, om die vervolgens helemaal zelf op te drinken en niet neer te zetten zodat iedereen er van kan drinken. Op het feestje zelf is niks aanwezig. Ja, dat hebben jullie goed gelezen. Ik ben er achter gekomen toen ik met Synne meeging naar een verjaardagsfeestje van een meisje uit haar klas. ’s Middags begon ze er al over dat we misschien een fles wijn mee moesten nemen. Ik dacht de hele tijd dat ze bedoelde om dat als cadeautje mee te nemen, maar dat bleek dus niet het geval.
Het heeft ermee te maken dat alcohol zo ontzettend duur is. Voor een normale fles witte wijn betaal je hier al gauw 20 euro. Maar toch, dat is toch idioot? “Ik geef een feestje, morgenavond bij mij thuis, maar er is niks te drinken, dus neem zelf maar wat mee.” En dan zeggen ze dat Nederlanders gierig zijn…

Ik realiseer met nu dat mijn stukje de Noren wel erg negatief doet lijken, maar dat is niet mijn bedoeling. Daarom om af te sluiten een paar hele leuke ervaringen: de bestuurder van de bus (dezelfde waar de medepassagiers zo enorm behulpzaam waren) had bij het instappen gemerkt dat ik een buitenlander was en het bleek dat ik de enige was. En de passagiers die verder moesten dan Arendal, moesten bij een bepaalde halte overstappen in een andere bus. De bestuurde had dat al in het Noors aan de mensen verteld, maar hij wist dat ik ook moest overstappen en dus vertelde hij het speciaal voor mij ook nog eens door de microfoon in verschrikkelijk gebrekkig Engels. En toen we uiteindelijk bij die halte waren gekomen en ik al lang en breed in de andere bus was gaan zitten, kwam hij toch nog zelf ook naar die bus en riep door de microfoon: “English lady? The English lady, are you here?” Dat vond ik zo schattig, hij wilde per se zeker weten dat ik ook goed bij mijn bestemming zou aankomen. En ik heb het hierboven al genoemd, maar de vrienden van Synne zijn ook voorbeelden van geweldig leuke Noren. Ze namen me zonder wantrouwen mee in de groep en we hebben zo’n gezellige avond gehad met z’n allen.

Nu rest mij nog jullie allemaal een God Jul en een Godt Nytt År te wensen! Helaas kan ik niet opscheppen over mijn witte kerst, want die schijnen jullie nu in Nederland ook te hebben. Zeg, daarvoor ben ik niet naar Noorwegen verhuisd… Oneerlijk hoor…