When they say season's greetings

Felix slaapt als een roos in zijn bedje en ik word rustig wakker met de mooiste zonopkomst ooit (oké, die in Laguna Beach doen er niet voor onder). Mijn derde week in Noorwegen is begonnen. Ik heb net een heerlijk weekend met Synne, mijn Noorse vriendin, achter de rug. Het was zo leuk om haar weer te zien en het voelde ook goed om weer eventjes iets voor mezelf te doen met een vriendin. En vooral zo’n goede als Synne. Binnenkort ga ik een weekend naar haar toe in Oslo.

De tweede week voelde al een stuk meer geroutineerd dan de eerste. Ik begin steeds meer aan mijn nieuwe leventje wennen. Maandagavond ben ik, heel stoer, helemaal in mijn eentje met de bus naar Grimstad gegaan voor mijn tweede avond TenSing (die overigens heel leuk was, volgens mij heb ik een heel goede beslissing genomen om mee te gaan doen daar!). Het was al donker en ik moest vanaf de bushalte best nog even zoeken waar het in godsnaam ook al weer was (alle huizen zien er hier uit als Villa Kakelbont), maar ik ben niet in paniek geraakt en heb het kunnen vinden. Ik dacht dat ik te laat zou zijn, maar we begonnen tien minuten over tijd. Zoals Bas al zei: “In Noorwegen komt men te laat.”

De temperatuur zakt meer en meer naar wat de meeste Nederlanders zich ongeveer voorstellen bij Noorwegen. Vannacht is de eerste sneeuw gevallen! Geweldig, wakker worden en zien dat alles wit is buiten. Ik heb heerlijk met Felix gewandeld en genoten van het knisperen van verse sneeuw onder mijn schoenen. Ik hou van dat geluid. Met de kou komt trouwens ook de kerst om de hoek kijken. Het is vandaag 3 december, drie weken voor kerstmis, maar dat weerhoudt de mensen hier er niet van om nu al alle kerstversieringen van zolder te halen. Noren zijn gék van kerst. Werkelijk alles staat in het teken ervan en iedereen wordt er vrolijk van. Er zijn allerlei tradities die ze hier met man en macht in ere houden. Kerst vier je bijvoorbeeld altijd met je directe familie, daar is geen discussie over mogelijk. Soms gaat het zelfs zo ver dat getrouwde koppels allebei naar hun eigen familie gaan en de kerst niet samen doorbrengen… En Synne is dolblij dat ik nu in Noorwegen woon en ze wil zo vaak mogelijk met me afspreken, maar de kerstvakantie is ‘off limits’. Dat kan écht niet, dan is het véél te druk.

Gisteravond kwamen er drie kinderen van vrienden van Bas en Ingvild een paar uur op bezoek en toen had Ingvild bedacht om ‘pepperkaker’ te gaan bakken, iets wat elk kind hier elk jaar met kerst doet, dat zijn koekjes van een soort speculaasachtig deeg. We hebben kilo’s meel op de keukentafel uitgestrooid en de kinderen mochten vormpjes in het instant-deeg drukken. Hoewel de keuken één groot slagveld van deeg, meel en suiker was na afloop, was het wel een heel gezellige avond. (Foto’s komen binnenkort) Vandaag hebben Ingvild en ik weer een ander soort koekjes gebakken, onderwijl luisterend naar Noorse kerstmuziek. En het leukste: het is traditie hier dat alle kinderen een Adventkalender krijgen. En nee, niet met alleen een stom chocolaatje elke dag, maar 24 kleine pakjes die aan een door de ouders zelfgemaakte kalender hangen. Je schoen zetten dus, maar dan anders. En toen ik op de ochtend van 1 december naar beneden kwam, hing er voor mij ook eentje! Ik was zo verrast en blij. Wat ben ik toch bij ontzettend lieve mensen terecht gekomen.

Kortom, ik heb het erg naar mijn zin hier. Ik geniet van die kerstvreugde om me heen, want dat heb ik in Nederland nooit zo uitbundig meegemaakt. Steeds komen zinnetjes van het liedje ‘Suddenly It’s Christmas’ in mijn hoofd op, van Loudon Wainwright (allemaal even opzoeken, hij is briljant).

“Suddenly it’s Christmas, the longest holiday
When they say season’s greetings
They mean just what they say
It’s a season, it’s marathon
Retail eternity
And it’s not over, ‘til it’s over
And you throw away the tree.”