Uffda...

… mijn eerste week zit er alweer op hier in Fevik. Can you believe it? Ik niet in ieder geval. Mijn hoofd tolt van alle nieuwe impressies en het totaal andere leven waar ik plotseling ben ingestapt. Maar: ik geniet van elke minuut.

Mama en ik kwamen vorige week zaterdag keurig op tijd aan op waarschijnlijk het kleinste vliegveld dat ik ooit heb gezien; Kjevik, het vliegveld van Kristiansand. Daar stond Bas samen met zijn twee oudste zoontjes Fabian en Philip ons op te wachten. De jongetjes waren nog wat verlegen, maar dat werd al gauw minder. Bas reed ons door het prachtige Noorse landschap en parkeerde uiteindelijk de auto voor een geweldig huis in hun dorpje Fevik. Het staat bovenop een heuvel en kijkt mooi uit over de omgeving. Op een bordje naast de deur stond ‘Velkommen Eva’; en ik voelde me ook meteen welkom. Ingvild kwam naar beneden met de kleine Felix op haar arm. Het was geweldig om iedereen weer te zien. Na een rondleiding door het hele huis kwamen we op mijn slaapkamer, helemaal boven. Eén woord: wauw. Gezellig, knus, een heerlijk groot bed, maar vooral dat fantastische uitzicht. Dat is nog eens wat anders dan tegen lelijke flatgebouwen aankijken. Nu word ik elke ochtend wakker met zicht op de zee. I’m one lucky girl.

Het is een gezellig weekend geworden. Zaterdag zijn we naar Arendal gereden, een klein stadje hier in de buurt. Helaas regende het en konden we er dus niet zo heel erg van genieten. Maar op zondag was het heerlijk weer en zijn we gaan wandelen in Hove. Ik wist meteen weer waarom ik vorig jaar verliefd ben geworden op dit land. Een prachtige natuur, lekker wild en vrij, en het leuke vind ik dat de Noren er zelf nog zo van genieten. We zijn ik weet niet hoeveel andere families tegengekomen die ook aan het wandelen waren.

En maandag begon het dan echt, mijn au pairbestaan. Mama zou rond twee uur’s middags weer naar huis vliegen en we hebben haar naar Grimstad gebracht, waar ze bus zou nemen naar het vliegveld. Het afscheid nemen was eventjes moeilijk, maar ik heb me groot gehouden. Ik heb deze beslissing genomen en ik ga nu ook niet terugkrabbelen. Toen mama’s bus was vertrokken zijn Bas en ik langs het stadhuis van Grimstad geweest om mij in te schrijven als tijdelijke Noorse burger. Ja, dat klinkt officieel hè? Is het ook.

De rest van de week ben ik overdag steeds alleen geweest met Felix. Dat was vooral de eerste dag best spannend, want ik had nog nooit voor zo’n klein kindje gezorgd. Manu was al twee jaar toen ik bij haar en Sam begon met oppassen. Maar het ging gelukkig prima en het werd elke dag een stukje gemakkelijker en ‘normaler’. Nu zit er al een zodanige routine in dat ik er eigenlijk helemaal aan gewend ben geraakt. Zo ziet mijn doordeweekse dag er nu uit:

06:50 opstaan (ja, daar doe ik 10 minuten over, liefst nog langer. Ik hou van mijn snoozeknop)
07:00 douchen + aankleden
07:15 Felix overnemen van Ingvild en Bas, zodat zij kunnen douchen en de twee oudsten kunnen helpen met aankleden
07:15 Felix aankleden (baby’s van tien maanden werken NIET mee bij het aankleden)
07:30 Felix pap voeren
08:00 opruimen, met Felix spelen
09:30 tijd voor Felix’ tukje (vindt hij zelf meestal niet)
11:00 geluid uit Felix’ bedje: hij is wakker
11:05 Felix verschonen (het ietsjepietsje minder leuke gedeelte van de dag…)
11:30 Felix lunch voeren
12:00 Felix in zijn pakje wurmen, zijn schoentjes aantrekken en zijn mutsje up, vervolgens hemzelf in de buggy zetten wandeling
13:00 tijd voor Felix’ tweede tukje, meestal valt hij in de buggy al in slaap
14:30 Felix wakker, verschonen, fruithapje voeren, met hem spelen
15:30 Bas en Ingvild komen thuis met Fabian en Philip
17:00 eten (I know, shocking)
17:30 helpen afruimen, daarna vrije tijd

Dat vroege eten is een grote verandering voor iemand die gewend is aan Italiaanse etenstijden. Maar ja, alles went, zullen we maar zeggen.

Gisteren is ook mijn sociaal leven hier enigszins begonnen. Dat klonk best wel zielig, realiseer ik me nu. In ieder geval, Ingvild heeft een vriendin die dirigent is van een koor, TenSing heet het. Het is verbonden aan een kerk, maar behalve christelijke liedjes wordt er ook popmuziek gezongen. Eigenlijk is het gewoon een gezellige bijeenkomst van jongeren die houden van zingen en muziek maken. Omdat ik had verteld dat ik zing en gitaar speel, dacht Ingvild dat dit wel iets voor mij kon zijn. Dus heeft ze mij gisteravond naar Grimstad gereden en zijn we gaan kijken. In het begin voelde het wat ongemakkelijk; ik verstond geen hol van wat er gezegd werd en iedereen keek me wat vreemd aan. Maar tijdens de pauze stelde Ingvild me voor aan een paar meisjes en ik raakte met hen aan te praat en toen werd het heel gezellig. Drie van hen bleken zelfs in Fevik te wonen! We hebben meteen telefoonnummers uitgewisseld en afgesproken om een keertje iets leuks te gaan doen samen. Volgende week maandag ga ik ook meezingen in het koor. Ik ben trots op mezelf.

Zoals ik al zei, mijn hoofd tolt van alle nieuwe ervaringen; het voelt alsof ik in een achtbaan ben gestapt. Maar volgens mij had ik het qua gezinssituatie niet beter kunnen treffen. Het klikt supergoed tussen mij en mijn ‘au pairouders’, dat voelde al zo toen ik ze in juni voor het eerst ontmoette en de band is nu alleen nog maar sterker geworden. Ik voel me enorm op mijn gemak bij hen. Kleine Felix en ik hebben een klik die ik niet goed kan verwoorden, maar hij is er zeker. Als ik naar beneden kom ’s morgens en hij ziet me, dan kijken we elkaar eventjes aan en daarna licht zijn gezichtje op. Met Fabian en Philip loopt het contact wat stroever, vooral omdat zij Noors tegen me praten. Als ik Nederlands tegen hen praat verstaan ze me prima, maar het antwoord komt steevast in het Noors. Hoewel ik het steeds beter versta blijft deze manier van communicatie wel lastig en weet ik soms niet zo goed of ik nou wel of niet tot hen doordring. Maar ik geef niet op en er zit zeker voortgang in. Vandaag heb ik ze opgehaald van de Barnehage (= crèche) en toen ze me zagen kwamen ze op me afrennen en kreeg ik een dikke knuffel. En van de week, voordat we gingen eten, zei Fabian iets wat ik niet verstond tegen zijn vader en deze vertaalde: “Eva, Fabian wil graag dat jij naast hem gaat zitten.”